türkiye'de yoksulluk sınırının ilk kez 10 bin tl olması başlığında gördük ki, artık net 10 bin tl oldu.
birkaç saat önce abim, ben ve iki kuzen tel’de konferans konuşması yaptık. konu siyasete geldi. ve maaşı en fazla olan dahil (4 bin tl civarı) hepsi
recep tayyip erdoğan‘ı öyle bir savundu ki, sadece üzüldüm. “bari oy kullanıp vebale girmeyin” dedim, üçü aynı ağızdan, “illa biri bu ülkeyi yönetecek” deyip kenara çekildi.
garip bir ülke burası. tamam, tek partili dönem,
askeri vesayet ve bir dünya bok püsür derken, cidden taşrada
(bkz: anadolu) yaşayan insanlar hiçbir zaman insan muamelesi görmedi ama ya birader, artık hepinizin elinin altında telefon-internet, bir bakın dünyaya be.
demokratik kongo cumhuriyeti‘nin parası bile senin paranın iki katı olmuş. uyanın artık!
bu ülkeye dair zerre ümidim yok ama içimde bir yerlerde hala minik bir kıvılcım var.
mesela; dün gece
türkiye'nin 68'i adında nefis bir belgesel iziliyordum. youtube’da mevcut, bitirdiğimde başlığına entry de girerim. bak o insanlar öyle bir mücadele etmiş ve neyi hatalı yapıp neleri savsakladıklarını kavramışlar ki, şaşırdım.
illa aynı döngüden her nesil mi geçmeli? uyanın lan artık. sınırlar, kanunlar, boklar, püsürler… hatta vatan, millet, bayrak, din… bunların herhangi biri ya da hepsi, bu topraklar üzerinde yaşayan tek bir insanın (hatta canlının) faydasına değilse, alayının amına koyim!
ama ben biliyorum, hepsinin nedenini. bu bir zincir meselesi. ne kadar
yoksulluk, o kadar
cehalet. ne kadar cehalet, o kadar yoksulluk. ve bu zincirin en kalın halkası devlet!
bakalım. bu sistem böyle gitmez.
türkiye 2023’te ciddi bir dönemece girecek. seçim muhabbetine demiyorum bunu, devletin 100 yıllık miadı için söylüyorum. o gün geldiğinde ya batacağız ya da çıkacağız. gerçek anlamda.